Arend Evenhuis

stemra 4M2005

De 4Tuoze Matroze noemen ze zichzelf woordspelerig, en vanwege hun maritieme inborst maken ze geen cd's maar ' zeedees'. De titel van hun nieuwste plaat klinkt onverschrokken, ' Ramkoers', en staat haaks op hun muziek want rammen is het laatste wat de 4Tuoze Matroze doen. Zij bezingen hun lof op de zee en daaromtrent juist uiterst evenwichtig; hun zeemansliederen staan bol van mijmering en van nimmer eindigende deining. Ze musiceren in de geest van Stef Bos, maar dan laconieker. Het openingsnummer ' De Amstel is een vrouw' klinkt met die loom voortvliedende bekkenslag ronduit onverstoorbaar. ' Wie aan Amsterdam komt' heeft een Ierse toonzetting, de ' Ballade der vermisten' is juist weer ingetogen, en hitsig huppelend weerklinkt hun ' Strandhit' met aan Drs P. herinnerende zinswendingen: ' Wat loopt daar nu weer op het strand, het is een echtpaar hand in hand. Je draait je om, en kijkt me aan, waar komt die herrie toch vandaan. Je heupen baden in het vet, de haringkar wordt neergezet.'

' Ik ga naar zee' behoeft allicht sidderende bekkens en een snikkend uithalende saxofoon want anders zou het niet geloofwaardig wezen dat de ik-persoon ' naar het eind van de wereld, naar het eind van de zee' wil.

' Ramkoers' is een verademing te midden van die overvloed aan al dat identieke bonkebonkebonkbehang.