IJzel is geen weer voor echte zeemannen.
Dan maar op de fiets. Het lijkt wel of ik dronken ben. Als een slingeraap beweeg ik me langs De Nieuwe Vaart. Overal vallen ouwe vrouwtjes. Ik hoor het gekraak van hun broze botten. Angstig schreeuwen ze om hulp. Maar nu even niet. Ik heb geen tijd. Ik moet me concentreren.
Vandaag treden wij op in het programma Kopspijkers.Drie miljoen kijkers. Dat is pas airplay. Ik heb alle a&r managers van de platenmaatschappijen gemaild. "Neem ons dan", is de belangrijkste boodschap.We verkopen minimaal 5000 ZeeDees. 50.000 Euro productiekosten en clipje, 25.000 Euro winst. Het is een simpele rekensom.
Ik kan het weten, want ik heb het al zo vaak gedaan. Maar dan wel even zonder airplay geplug en gelul.

Het Werktheater, waar de opnames plaatsvinden, lijkt eindeloos ver weg. Mijn benen bungelen langs het zadel om de balans te bewaren. Bij de ingang word ik tegengehouden door een bewaker. "Ik ben de zanger van de band", stamel ik. Aarzelend, vol ongeloof laat hij me binnen. Ik word opgevangen door de dames van de productie. Zij stoppen gelijk koffie met repen chocolade in mijn mond. Bij zoveel aandacht ga je je ook gelijk een stuk afhankelijker opstellen. Heerlijk, die beroepsbegeleiding.
Langzaam druppelen de Matrozen binnen. De één nog onuitgeslapen dan de andere. Alleen Bassist Titus (net als ik een vader) ziet er normaal uit. Het gehele Utrechts Studenten Concert arriveert. "Jeetje, wat zien die er goed uit." Bij ons was dat wel eventjes anders op die leeftijd.
Het voordeel daarvan is dat we er zeker van zijn dat ze de zaak helder en goed hebben voorbereid. Ik moet er niet aan denken dat er plotseling 50 Matrozen binnen zouden varen.
Jack Spijkerman is een echte prof. Hij bemoeit zich overal mee, geeft scherpe aanwijzigingen en maakt af en toe een ontspannend praatje. De soundcheck verloopt spoedig. Het orkest is inderdaad goed voorbereid.

Vol vertrouwen storten we ons op de lunch. Om 13.00 uur stroomt de zaal vol. Wij mogen niet naar binnen en kijken met de productie medewerkers naar oude opnames van Kopspijkers.

Ik bestudeer de mimiek van Huub van der Lubbe van de Dijk. Hij leunt enigszins achterover alsof hij ieder moment gaat vallen. Om zijn balans te bewaren, perst hij zijn kin op zijn borst. Er lopen dikke samengeknepen huidplooien verticaal over zijn gezicht. Ik probeer hem na te doen. De VARA medewerkster kijken me verwijtend aan. Met een dergelijk "icoon" mag je niet spotten. "Je moet eens opletten, hoe jij er straks uitziet", snauwt er eentje. Ik beloof me zelf dat ik geen rare bekken ga trekken om mijn tonen te halen.

Dan worden we geroepen. We mogen op. Iedereen is ontspannen. Bij de deur worden we gesommeerd onze biertjes op te drinken. "Alleen Jack en de cabaretiers", zegt onze begeleidster streng. We betreden het podium en groeten de leden van het orkest. In de aankondiging van Jack verontschuldigd hij zich dat hij ons niet eerder heeft gevraagd.