De oude pianostemmer meldt zich bij de Matroze. Enigszins knullig loodsen we hem naar de piano op het podium van nachtclub Panama. Bijna struikelt de man over de snoeren die als een kluwen spaghetti het decor zouden kunnen vormen van een Italiaanse opera.
Klassiek geschoolde musici proberen zich een weg te banen langs hangende matrozen en bereidwillige technici.

Het podium zal twee dagen lang het toneel zijn van een bijzondere voorstelling van De 4Tuoze matroze en het Film Orkest Max Tak. Dirigent Leonard van Goudoever heeft de onmogelijke taak volbracht om binnen een week 9 arrangementen van de Matroze klaar te stomen voor zijn dertienman koppige orkest.

Ondanks alle persberichten, herhaaldelijke mailtjes en tenslotte de ultieme stunt met Keith Richards, laat de pers het wederom massaal afweten hetgeen toch wel vreemd is na hun massale aanwezigheid een paar uur eerder op de Amstel!

De zaal is niet echt uitverkocht maar door de spreiding ziet het er wel gezellig uit.
De pianostemmer is tevreden en verlaat kromgebogen het pand. "Nee, het is zeker niet mijn plek" zie je hem denken. Toch heeft ie ongelijk. Deze voorstelling is voor iedereen toegankelijk, zo blijkt als even later het publiek binnen stroomt. Er heerst een sfeer van quasi jolig tot uiterst serieux.

De Matroze nemen het eerste half uur voor hun rekening. De liederen krijgen een zwaardere lading wanneer ze in een theater worden gespeeld. Het is muisstil en de Matroze spelen uiterst geconcentreerd, in de wetenschap dat achter de coulissen een kritisch gezelschap noot voor noot annaliseerd. Met het openingsnummer "Zinkend Schip" wordt gelijk de toon gezet. Mensen aarzelen op te staan om aan hun dranklustige gevoelens gehoor te geven. "Hij is een zinkend schip, toch vaart ze met hem door" piept en kraakt Kapitein Koldijk.